Het laatste bericht op deze website dateert van 22 december 2019. Dat is 10 maanden geleden. Is het dat ik zo druk geweest ben? Januari en februari zeker. Daarna kwam het Covid-19 virus. En laat dat nou net niet de reden zijn van de lange afwezigheid, dat was mijn hart.

Hoe het allemaal begon

We flitsen terug naar 4 maart 2020. Met een etentje vieren wij dat Greetje en ik 26 jaar getrouwd zijn. ’s Avonds lopen wij naar huis, een wandeling van 30 minuten. Van die 30 minuten zijn er 20 minuten waarbij elke stap er één teveel lijkt. Druk op de borst en pijn in beide armen. Thuis is alles na zo’n 10 minuten verdwenen.

5 maart

’s Ochtends eerst naar de kaakchirurg, zodat hij kan controleren of de plek waar eens een kies gezeten heeft, goed geheeld is. Dat is gelukkig het geval. De 300 meter die ik naar huis moet lopen, zorgt voor druk op de borst. Thuis bel ik de huisarts en ik kan dezelfde dag nog langskomen. Na die afspraak weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en medicijnen op te halen.

Tijdens het avondeten belt de huisarts. Er is afval in mijn bloed gevonden en ik moet naar het ziekenhuis. Prima, ik geef aan dat ik er naartoe kan lopen. Dat is niet de bedoeling, er komt een ambulance die mij naar Blaricum gaat brengen. Daar zit de afdeling waar ik moet zijn.

Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis ben, kom ik in een achtbaan terecht die mijn leven overhoop gooit. Hartbewaking, bloed afnemen, medicijnen, etc. Mijn diabetes doet ook een duit in het zakje en giert inmiddels de bocht uit.

Het afval wat in mijn bloed is gevonden duidt op vernauwing van de bloedvaten.

6 maart, hart onderzoeken

De dag van de onderzoeken, oftewel de dag van de waarheid. Vandaag een hart katheterisatie en een echocardiografie staan op het programma. Ondertussen wordt er regelmatig gemeten om te zien hoe het is met mijn bloeddruk (…en dat met mijn witte jassen allergie), suiker, zuurstofgehalte in het bloed en andere zaken.

Ik ontvang wat leesvoer over de hart katheterisatie, dat brengt rust in het hoofd.

In de loop van de middag ben ik aan de beurt. Gelukkig heb ik geleerd om te wachten bij alle figuratieklussen die ik heb gedaan.

Op een monitor kan ik meekijken. Het goede nieuws is dat ik een hart heb (zelf gezien en de artsen hadden het er regelmatig over). Verder is het slecht nieuws. De kransslagaders zijn relatief onbeschadigd, de rest is een puinhoop. Dotteren of opereren heeft geen zin. Het worden medicijnen en een lange revalidatie.

Daarna de echocardiografie. Dat brengt goed nieuws; met mijn hart zelf is niks mis.

Aangezien alle waarden nog hoog zijn (als in: dat is niet goed) moet ik nog een paar dagen blijven totdat dat goed is. Op 8 maart word ik ontslagen uit het ziekenhuis. Sindsdien ben ik aan het revalideren. Daar waar in het begin het veteren van de schoenen al een uitdaging was, loop ik inmiddels met gemak 10 kilometer.

Sindsdien

De vooruitgang gaat met hele kleine stapjes en dat vindt dit mannetje-ongeduld helemaal niks! In de afgelopen maanden ben ik mijzelf een paar keer tegengekomen en dat was geen fraai plaatje. Maar goed, ik ben nooit te oud om te leren.

De bijwerkingen van de medicijnen hebben behoorlijk huisgehouden bij mij. Het heeft even geduurd voordat de juiste cocktail aan medicijnen goed was in mijn geval. Vooral mijn darmen hebben het voor hun kiezen gehad. Tot op heden heb ik problemen met pittig eten, iets wat ik normaal gesproken best lekker vind.

Aangezien ik alle vakjes van de risicogroepen aantik mijd ik de drukte. Mensen zijn toch al niet mijn ding, dus dat is een makkie. Rondom Hilversum zijn genoeg bossen om niemand te hoeven tegenkomen. Heerlijk!

Wat heb ik geleerd van de afgelopen periode?

1. Ik heb een hart, net als dat ik ontdekte dat ik hersenen heb toen mij werd verteld dat ik een hersentumor heb.
2. Ik heb geleerd om in het nu te leven en dat is best lastig voor een iemand die graag veel en lang nadenkt over van alles en nog wat.
3. Soms is achteruitgang ook vooruitgang.

Daarnaast is bevestigd wat ik al wist. Ik heb een fantastisch gezin!
Ik heb een goede werkgever, eentje die mij alle tijd en ruimte geeft om te herstellen.

Het personeel – verplegers, cardiologen, internisten, artsen – van het Tergooi ziekenhuis is Top!

Op weg naar mijn herstel ben ik goed begeleidt door de verpleegkundig specialist van de Post Infarct Polikliniek, de huisarts en de praktijkassistente.

Ik ben er nog lang niet. Een blog zoals dit schrijven betekent dat ik zometeen met een rood hoofd even moet gaan zitten. Verandering van temperatuur heeft impact op mijn gestel. Daar moet ik echt aan wennen. Alles boven de 22 graden celsius en onder de 15 graden celsius zorgt tijdens het wandelen voor druk op de borst. Dat verdwijnt heel snel, maar de eerste keer was het schrikken.

De komende tijd wil ik weer wat Haiku’s gaan plaatsen en foto’s delen. Daarnaast wat meer artikelen schrijven over zaken die mij interesseren.

Genoeg over mij en hoe gaat het met jullie?