Sinds maart jl. ben ik veel gaan bewegen. In mijn geval heel veel wandelen in de omgeving van Hilversum, al dan niet met stukje interval erbij.

In het begin, want nog veel last bij geringe inspanning en de volstrekte afwezigheid van enige conditie, heb ik veel gelopen op Monnikenberg. Daarna veel in de bossen rechts en links van ons appartement.

En soms stap ik op de fiets en ga ik naar het Spanderswoud en ga daar wandelen. Daar ga ik in deze tijd zeker naartoe als ik paddestoelen wil fotograferen. Voor zover ik weet dé plek om ze te vinden.

De grens

Wat ik mij vandaag realiseerde is dat ik veel op de grens van de provincies Noord-Holland en Utrecht loop.

Vandaag was het één van de weinige keren dat ik de grens ben overgestoken. Dat voelde wel even onwennig.

Vanuit de provincie Noord-Holland zomaar de provincie Utrecht binnenstappen. Geen ‘wie is daar?’, geen zaklamp in het gezicht (hallo Ketelhaven!), geen controles, ik kon gewoon doorlopen. Gastvrij!

Gelukkig had ik onze twee honden bij mij. Dat zorgt in dergelijke gevallen voor een veilig gevoel. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de jongste (Bobbie, 12 jaar) niet luistert en gewoon doet wat hij wil, tenzij er wat valt te halen. De oudste (Diezel, 15 jaar) kan uitstekend acteren dat hij luistert maar wil eigenlijk gewoon ook iets lekkers.

Vanmiddag liep Bobbie vooral de tegenovergestelde richting uit en presteert het vervolgens om overal waar iets iets meer dan 2 cm boven de grond uitsteekt te stoppen en een eeuwigheid te gaan staan snuffelen.

Tijdens onze wandelingen neemt het jachtinstinct van Diezel op enig moment de overhand en rent hij met de neus op de grond gedrukt – en bobbie en mij meesleurend – door het bos. Maar goed ik dwaal af.

Grensgeval

We waren gebleven bij de grens tussen Noord-Holland en Utrecht. Vaak loop ik via een stukje Pijnenburg bos, naast de Hilversumsche Golf Club, naar de grens en dan over diezelfde grens naar het Cronebos. Dan door het Cronebos weer richting huis.

Tegenwoordig loop ik steeds vaker eerst nog een stuk door om dan via het Smithuyserbos terug te lopen. Ik vind het een mooie route en ik krijg dan meer kilometers in de benen. Of ik het doe hangt af van hoe ik mij de eerste kilometers voel.

Nog een grensgeval

Ga ik de andere kant uit dan loop ik via Anna’s Hoeve richting het Laarder Wasmeer om daar in het bos te lopen.

Daar loop ik vaak langs het Speelbos ’t Laer, wat zo ongeveer tegen de grens aangeplakt zit.

Wat daar ook een mooie route is, is een rondje Laarder Wasmeer. Dat is een redelijke wandeling. Bos wordt dan afgewisseld met heide.

Doordat ik dus veel op of in de buurt van die grens loop, vraag ik mij nu af: ben ik ook een grensgeval?